همیشه یادمون باشه که نگفته ها رو میتونیم بگیم ، اما گفته ها رو نمیتونیم پس بگیریم.

گاهی آدم می ماند ، بین بودن یا نبودن ! به رفتن که فکر میکنی ، اتفاقی می افتد که منصرف می شوی ! می خواهی بمانی ، رفتاری می بینی که انگار باید بروی ! این بلاتکلیفی خودش کلی جهنم است! ...

چند وقتیست هر چه میگردم ، هیچ حرفی بهتر از سکوت پیدا نمیکنم ، اما گاهی حرف می زند گاهی فریاد میکشد و من همیشه به

دنبال کسی میگردم که بفهمد یک نگاه خسته چه میخواهد بگوید.

گاهی نیاز داریم که کسی فقط حضور داشته باشد ....

نه برای اینکه چیزی را درس کند یا کار خاصی انجام دهد، بلکه فقط به این خاطر که احساس کنیم کسی کنارمان است و به ما اهمیت میدهد.

                                                                                     یادتان باشد،

                                                             دلتنگ شدن جزیی از فرایند 

                                                                    فراموشی است ...

                                                          مگذارید احساس دلتنگی شما ،

                                                             شما را به آغوش کسی 

                                                                 برگرداند که میدانید 

                                                                 با او آینده ای ندارید.

مداد رنگی ها مشغول بودند به جز مداد سفید ، هیچ کس به او کار نمی داد همه میگفتند : تو به هیچ دردی نمیخوری . یک شب که مداد رنگی ها تو سیاهی شب گم شده بودند ؛ مداد سفید تا صبح ماه کشید ، مهتاب کشید و آنقدر ستاره که کوچک و کوچک تر شد ؛صبح توی جعبه ی مداد رنگی جای خالی او با هیچ رنگی پر نشد .به یاد هم باشیم شاید فردا ما هم نباشیم ...

برای دل خودم مینویسم ... برای دلتنگیهایم ... برای دغدغه های خودم ... برای شانه های که تکیه هایم نیس... برای دستی که نوازشگر زخمهایم نیس ..."برای خودم مینویسم " ...بمیرم برای خودم که اینقدر (تنهاست)

آدمها همیشه نیاز به نصیحت ندارند .گاهی تنها تنها که واقعا به آن محتاجند ، دستی است که بگیرد ،گوشی است که بشنود و قلبی است که آنها را درک کند .

روزای بارانی رو خیلی دوست دارم چون معلوم نمیشه: منتظر تاکسی هستی یا آواره ی خیابون هایی ،بخاره توی هوا ماله دهنته یا دود سیگاره روی گونه هات اشکه یا دونه های بارون...

کاش آدما جسارت داشتن تلفن و بر میداشتن زنگ میزدن میگفتن :ببین! دلم برات خیلی تنگ شده .... واسه هیچ چیز دیگه هم زنگ نزدم.

دوست داشتن، دل آرام را روشن می کند 

                                                      دل آدم عین یک باغچه پراز غنچه است 

 اگر با محبت غنچه ها را آب دادی باز میشوند 

کاش کودک بودم تا بزرگترین شیطنت زندگی ام نقاشی روی دیوار بود ،

ای کاش کودک بودم تا از ته دل میخندیدم نه اینکه مجبور باشم همواره تبسمی تلخ بر لب داشته باشم .

ای کاش کودک بودم تا در اوج ناراحتی و درد با یک بوسه همه چیز را فراموش می کردم.

میگویند باران که ببارد 

بوی خاک بلند میشود ...

پس چرا اینجا 

باران که میبارد 

عطر خاطره ها می پیچد ؟...

"زمانی که از تلاش خسته شدی به دو چیز بیندیش :

آنهایی که منتظر شکست تو هستند تا به تو بخندند 

آنهایی که منتظر پیروزی تو هستند تا با تو بخندند"

همیشه باید کسی باشد ...

که معنی سه نقطه های انتهای جمله هایت را بفهمد ...

همیشه باید کسی باشد ...

بغض هایت را قبل از لرزیدن چانه ات بفهمد ...

...باید کسی باشد ...

...که وقتی صدایت لرزید بفهمد ...

که اگر سکوت کردی ، بفهمد ...

باید کسی باشد ...

که اگر بهانه گیر شدی بفهمد ...

باید کسی باشد ...

که اگر سردرد را بهانه آوردی برای رفتن ، نبودن ، بفهمد ...

بفهمد که درد داری... 

که زندگی درد دارد ...

بفهمد که دلگیری...

کفش کودک دریا برد کودک روی ساحل نوشت : دریای دزد ....آن طرفتر مردی که صید خوبی داشت روی ماسه ها نوشت : دریای سخاوتمند ... 

موجی آمد و نوشته ها را پاک کرد ...دریا آرام گفت : از قضاوت نهراس اگر میخواهی دریا باشی...

می توان بر زندگی لبخند زد 

بر تمنای دل خود بند زد 

می توان شاخ گلی در دست داشت 

یا که در باغ دلت آلاله کاشت 

می توان پژواک یا فریاد کرد 

یا دل غمدیده ای را شاد کرد 

می توان از حسن سر وناز گفت 

از درون و درد پنهانی سرود

زندگی را عشق زیبا می کند 

آرزوهای تو معنا می کند 

می توان مجنون کوه و دشت شد 

یا گل بستان هر گلگشت شد 

ترسم که اشک راز درون بر ملا کند

اسرار بسته ی دل سر گشته وا کند 

این راز دل نهفته ،شود آشکار و عشق 

شوری دوباره در دل و جانم به پا کند 

ترسم به یک کرشمه شوم نخ نمای عشق 

خلق زمانه با غم ، ما را آشنا کند .

عارفی پرسید: دوست را چون دوستش داری نیازش داری؟ یا که چون نیازش داری دوستش داری؟ گفتم : چون دارمش بی نیازم.

آری از پشت کوه آمده ام ...چه می دانستم این ور کوه باید برای ثروت ،حرام خورد ؟ برای عشق خیانت کرد ،برای خوب دیده شدن دیگری را بد نشان داد...وقتی با تمام سادگی دلیلش را می پرسم می گویند از پشت کوه آمده! ترجیح می دهم به پشت کوه بر گردم ،تنها دغه دغه ام بر گرداندن گوسفندان از دست گرگها باشد ،تا اینکه این ور کوه باشم و گرگ !

سلام ای غروب غریبانه ی دل

سلام ای طلوع سحرگاه رفتن

سلام ای غم لحظه های جدایی

خداحافظ ای شعر شب های روشن

خداحافظ ای قصه ی عاشقانه

خداحافظ ای آبی روشن عشق

خداحافظ ای عطر شعر شبانه

خداحافظ ای همنشین همیشه

خداحافظ ای داغ بر دل نشسته

تو تنها نمی مانی ای مانده بی من

تو را می سپارم به دل های خسته

تو را می سپارم به مینای مهتاب

تو را می سپارم به دامان دریا

اگر شب نشینم اگر شب شکسته

تو را می سپارم به رویای فردا

به شب می سپارم تو را تا نسوزد

به دل می سپارم تو را تا نمیرد

اگر چشمه واژه از غم نخشکد

اگر روزگار این صدا را نگیرد

خداحافظ ای برگ و بار دل من

خداحافظ ای سایه سار همیشه

اگر سبز رفتی اگر زرد ماندم

خداحافظ ای نوبهار همیشه

گریه شاید زبان ضعف باشد ، شاید کودکانه ... شاید بی غرور  اما هر وقت گونه هایم خیس می شود ، می فهمم نه ضعیفم ... نه کودکم ...بلکه پر احساسم.

                                                  مهم نیست کی مقصر است

                                             باور کن مهم این است که یادمان باشد 

                                                         عمرمان کوتاه است 

                                   در پایان زندگی خواهیم گفت: کاش فقط چند 

                                  لحظه بیشتر فرصت داشتیم تا خوب بهم نگاه 

                                  کنیم و همه ی نا گفته های مهر آمیز یک عمر را 

                                 در چند ثانیه بگوییم پس نازنین بیا آشتی کنیم

                                                          "با مهر"

زندگی را نفسی ارزش غم خوردن نیست و دلم بس تنگ است ، بی خیالی سپر هر درد است ، باز هم میخندم ،آن قدر می خندم که غم از روی رود .

دوستی خاطره ای نیست که از یاد رود ،خار و خاشاک سبک نیست که بر باد رود ،دوستی با تو بهاریست پراز عشق و امید ،دوستی با تو محال است که از یاد رود .

گاه سکوت یک دوست معجزه میکنه ،و تو می آموزی که همیشه ،بودن در فریاد نیست.

تنهایی را دوست دارم ،زیرا عشق دروغی در آن نیست، زیرا تجربه کردم ، زیرا خداوند تنهاست ،زیرا در حکم تنهایی هایم در انتظار خواهم گریست و انتظار کشیدنم را پنهان خواهم کرد.

گفتمش آغاز درد عشق چیست؟ گفت آغازش سراسر بندگیست .گفتمش پایان آن را بگو ؟ گفت پایانش همه شرمندگیست ،گفتمش درمان دردم را بگو ؟گفت درمانی ندارد،بی وفاست. گفتمش یک اندکی تسکین آن؟گفت تسکینش همه سوز و فناست...

در مسابقه بین شیر و آهو ،بسیاری از آهوها برنده می شوند .چون شیر برای غذا می دود و آهو برای زندگی .پس "هدف مهم تر از نیاز است".

نمیدانم چرا ، ولی همیشه پنهانی خواننده ی وبها بوده اَم. امشب دلم میخواست تمام ِ آرشیو چندین ساله ی آوا را شُخم بزنم ، از این سر تا آن سر را بخوانم...از تمام کودکانه و بزرگانه اَش شاد و غمگین شوم. بخندم ، اشک بریزم... دلم برای احساسات ِ لطیفانه و نارنجی رنگش تنگ بود بسیار...

_{امشب یک حال ِ اساسی از من گرفته شد، وبسایت حذف شده!}

زیر رگبار نگاهت

               دلم انگار زیرو رو شد

      برای داشتن عشقت

همه جونم آرزو شد...

               تا نفس کشیدی انگار

      نفسم برید تو سینه

ابر و باد و دریا گفتن

             حس عاشقی همینه...!

چهار چیز بیماری آورد:
سخن بسیار،
خواب فراوان،
خوردن زیاد،
آمیزش بسیار

چهار چیز بدن را ویران می کند:
بی تابی،
اندوه،
گرسنگی،
کم خوابی

چهار چیز شادی آورد:
نگریستن به سبزه زار،
به آب جاری،
به دوست،
به میوه

چهار چیز کوری آورد:
با پای برهنه راه رفتن،
صبحگاه و شامگاه نگریستن
به چهره ی خشمگین و
گران جان و دشمن،
گریه فراوان،
زیاد نگریستن به خط ریز

چهار چیز توان آورد:
پوشاک لطیف،
رفتن به حمام معتدل،
نکوخوردن شیرینی و چربی،
بوی خوش.

چهار چیز چهره را زشت کرده
و آبرو و شادی و
گشاده رویی را برگیرد:
دروغ،
بی شرمی،
از روی نادانی بسیار سوال کردن، گناه فراوان.

چهار چیز آب رو و شادی افزاید:
جوانمردی،
وفاداری،
بخشندگی،
پارسایی

چهار چیز کینه و خشم آورد:
تکبر،
حسادت،
دروغ،
خبرچینی

چهار چیز بر روزی افزاید:
نماز شب،
کثرت استغفار در سحرگاه،
صدقه دادن،
ذکر در آغاز و پایان روز

چهار چیز مانع رزق گردد:
خواب صبح،
کم نمازی،
تنبلی،
خیانت

چهار چیز فهم و ذهن را بکاهد:
اعتیاد به خوردن ترشی،
اعتیاد به خوردن میوه،
به پشت خوابیدن،
غم و اندوه

و چهار چیز بر فهم افزاید:
دل بی غم، کم خوری و کم نوشی، نکو خوردن شیرینی و چربی،
بیرون ریختن آنچه که
تن را سنگین کند.

از خدایی که هست منظورم /باز احساس می کنم دورم / کمکم می کند ،نمی بینم /دست می گیردم ولی کورم /باز هم توبه می کنم اما /از همان توبه های مشهورم /ای دریغا!فریب داده مرا /دل گندم پسند مغرورم /...او در اینجاست خوب می دانم /این منم که که مهجورم....

می نویسم " ......" و می گذارم مقابل دیدگانم و لحظه های مدام زل می زنم به همین چند حرف....حالا احساس می کنم هیچ نمی فهم َش !
همین چند حرفی که از حالا دلم را طور دیگری می لرزاند!
همین چند حرفی که در همین چند لحظه هزاران معنی دیگر برایم می دهد ...
برای منی که به نام "......" حساس بودم ...برای منی که با همین نام ساعت ها تو را گریه کردم ...برای هم چون منی " ....." زیاد ست...
آهنگ دل َم با تپش هایی از جنس تو کوک شده ست...
می دانم ...هر چقدر هم بنشینم و تو را شکر بگویم باز هم کم گذاشته َم...می دانم!
تو چه مهربان و عاشقی به حال بندگانت ...خدایم !
از خدایی که دچار ست بعید نیست بنده ای چون من دچار گردد....