کفش کودک دریا برد کودک روی ساحل نوشت : دریای دزد ....آن طرفتر مردی که صید خوبی داشت روی ماسه ها نوشت : دریای سخاوتمند ... 

موجی آمد و نوشته ها را پاک کرد ...دریا آرام گفت : از قضاوت نهراس اگر میخواهی دریا باشی...

می توان بر زندگی لبخند زد 

بر تمنای دل خود بند زد 

می توان شاخ گلی در دست داشت 

یا که در باغ دلت آلاله کاشت 

می توان پژواک یا فریاد کرد 

یا دل غمدیده ای را شاد کرد 

می توان از حسن سر وناز گفت 

از درون و درد پنهانی سرود

زندگی را عشق زیبا می کند 

آرزوهای تو معنا می کند 

می توان مجنون کوه و دشت شد 

یا گل بستان هر گلگشت شد 

ترسم که اشک راز درون بر ملا کند

اسرار بسته ی دل سر گشته وا کند 

این راز دل نهفته ،شود آشکار و عشق 

شوری دوباره در دل و جانم به پا کند 

ترسم به یک کرشمه شوم نخ نمای عشق 

خلق زمانه با غم ، ما را آشنا کند .

عارفی پرسید: دوست را چون دوستش داری نیازش داری؟ یا که چون نیازش داری دوستش داری؟ گفتم : چون دارمش بی نیازم.

آری از پشت کوه آمده ام ...چه می دانستم این ور کوه باید برای ثروت ،حرام خورد ؟ برای عشق خیانت کرد ،برای خوب دیده شدن دیگری را بد نشان داد...وقتی با تمام سادگی دلیلش را می پرسم می گویند از پشت کوه آمده! ترجیح می دهم به پشت کوه بر گردم ،تنها دغه دغه ام بر گرداندن گوسفندان از دست گرگها باشد ،تا اینکه این ور کوه باشم و گرگ !

سلام ای غروب غریبانه ی دل

سلام ای طلوع سحرگاه رفتن

سلام ای غم لحظه های جدایی

خداحافظ ای شعر شب های روشن

خداحافظ ای قصه ی عاشقانه

خداحافظ ای آبی روشن عشق

خداحافظ ای عطر شعر شبانه

خداحافظ ای همنشین همیشه

خداحافظ ای داغ بر دل نشسته

تو تنها نمی مانی ای مانده بی من

تو را می سپارم به دل های خسته

تو را می سپارم به مینای مهتاب

تو را می سپارم به دامان دریا

اگر شب نشینم اگر شب شکسته

تو را می سپارم به رویای فردا

به شب می سپارم تو را تا نسوزد

به دل می سپارم تو را تا نمیرد

اگر چشمه واژه از غم نخشکد

اگر روزگار این صدا را نگیرد

خداحافظ ای برگ و بار دل من

خداحافظ ای سایه سار همیشه

اگر سبز رفتی اگر زرد ماندم

خداحافظ ای نوبهار همیشه